Jadwiga Arika Orłowska urodziła się w 1920 r. w Warszawie, w rodzinie ziemiańskiej. Ojciec, Władysław Lubicz- Orłowski, inżynier- rolnik, pracujący w Rosji, przywiózł tuż przed Rewolucją do kraju swą żonę Wartugę Ter Unanianc, pochodzenia ormiańskiego.
Dwie córki, Alina i Jadwiga-Arika wychowują się w majątku rodzinnym pod Warszawą.
Lata wojenne rodzina spędza w Konstancinie. Tuż po wojnie, po straceniu całego majątku, ojciec, były podporucznik A.K., zmuszony był wyemigrować do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w 1965 r. w stanie Oregon, nigdy nie powracając już do kraju.

    Z Sopotu, młode małżeństwo wraz z córeczką, urodzoną jeszcze za czasów studenckich, przenoszą się do Warszawy do wynajmowanego pokoju w dworku panstwa Makowskich, nad jeziorem Czerniakowskim. Cała Warszawa intelektualna i artystyczna zbiera się na skromnych przyjęciach u Ariki i Madeja, mimo ciężkiej sytuacji finansowej: "Mieszkaliśmy w pokoju bez żadnego komfortu, z wychodkiem na podwórku i wodę trzeba było przynosić ze studni; ale na początku było bardzo wesoło: cała Warszawa przyjeżdżała do nas, dom był otwarty dzień i noc, pełen znanych ludzi o których się mówiło, snobów i tych, co się koło nich kręcili. Byliśmy czymś w rodzaju ciekawostki lokalnej. Jeśli przyjeżdżał jakiś ważny cudzoziemiec, aktor, reżyser czy artysta, od razu go do nas przyprowadzano. Wszyscy wiedzieli że trzeba było przynieść coś do jedzenia i do picia, bo u nas nie było nic. W niektóre noce dziesięć osób spało pokotem na podłodze, za bardzo zmęczonych, żeby wracać do siebie do domu." .

    DW latach 60, o twórczości artystki napisano wiele pochlebnych artykułów, przepowiadających wielką karierę; krytycy chwalą "ciekawy świat wewnętrzny, liryzm form, wrażliwość kolorów". W tym samym okresie wiceprezydent Stanów Zjednoczonych, Richard Nixon, podczas oficjalnej wizyty w Polsce, zakupuje dwa obrazy malarki, co robi sensację w trudnych czasach stalinowskich. "Dużo pracowałam i malowałam bez przerwy. Byłam dość znana. Zapraszano mnie na wszystkie wystawy, zdobywałam nagrody, muzea kupowały moje obrazy i nawet trochę ludzi kupowało też. Zostałam wylansowana, wcale się o to nie starając, to się samo stało."
Mimo sławy i pewnej wolności wyrażania tolerowanej przez władze, artystka trudno znosi ucisk represji która tłumi jej niezależność. "Właściwie to nikt nam nie kazał uprawiać socrealizmu; jeśli ktoś nie chciał tego robić, to nie musiał. Ja tego nigdy nie stosowałam. Nawet w najtrudniejszym okresie, można było w Polsce malować tak, jak się chciało i czuło. Oczywiście byli tacy, którzy się dostosowywali, bo to było bardzo dobrze płatne. Ale nie było przymusu, wystarczyło mieć odrobinę charakteru".

Bardzo sobie ceni niezależność i swobodę paryską: kocha to miasto, zna każdy jego zakątek, malownicze kafejki, pchle targi, miejsca gdzie "trzeba bywać": wystawy, wernisaze, kina, korzysta w pełni z życia kulturalnego Paryża. Ceni sobie także spotkania z kolegami artystami: Roman Cieślewicz, Alina Szapocznikow, Jan Lenica, Jan Muniak, Jan Lebenstein, Maria Papa, Mieczysław Janikowski, Eustachy Kossakowski, Zofia Szałowska i Pierre Ducordeau, są częstymi gośćmi na skromnych przyjęciach w jej paryskim mieszkaniu.
Wiąże się równocześnie z członkami paryskiej Kultury: Zofią i Zygmuntem Hertz'ami, Jerzym Giedroyciem i Józefem Czapskim; często odwiedza dom w Maisons-Laffitte, gdzie styka się ze środowiskiem emigracji literackiej: Czesławem Miłoszem, Markiem Hłasko, Witoldem Gombrowiczem. Te nielegalne kontakty są jednak ukarane przez ówczesną władzę, pozbawieniem paszportu. Artystka nie może przyjeżdżać do kraju przez długie lata.
Dopiero po ślubie w 1972 z Amerykaninem Jacob'em Carlo, będzie mogła podróżować swobodnie. Od tego momentu często przebywa w Nowym Jorku, miasto którym jest zafascynowana i gdzie wystawia kilkakrotnie.

    Nawiązuje ponownie kontakt z Polską od momentu upadku rządu komunistycznego; od wystawy Jesteśmy w galerii Zachęta w Warszawie, rozpoczyna nową karierę artystyczną w kraju. Niemal corocznie odbywają się indywidualne wystawy w galeriach i muzeach całego kraju; do najważniejszych należą wystawy w warszawskich galeriach Ars Polona, Studio i Pokaz, oraz w Muzeum Historycznym w Sanoku i w fundacji Talens w Lesku..